Ημερολόγιο παραστάσεων "Οι Τσένσι"

Υπάρχουν πολλές μορφές του κακού. Αλλά το αληθινό Κακό τρεχει σκυταλοδρομία με την Ελευθερία. Και υπάρχει μια παράσταση που κάποιες μέρες οι ηθοποιοί τολμούν να το εμφανίσουν. Είναι η παράσταση "Οι Τσέντσι" στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, από μια ομάδα νεαρών ικανών ηθοποιών που οδηγείται από τον γνωστό πολύ καλό Γιάννη Νταλιάνη. Η ουσία του κειμένου του Πέρσι Σέλλεϋ είναι ότι υπάρχει κάτι πέρα από το ποταπό κακό που συνήθως εκδηλώνεται ως εκδίκηση, φόβος, ανταγωνιστικότητα, ηλιθιότητα. Τα μεγάλα έργα ακόμα και όταν ως αφηγήσεις θυμίζουν λαϊκά θεάματα περιλαμβάνουν υπαρξιακά ερωτήματα. Το αληθινό Κακό είναι υπέρβαση κάθε ηθικού κανόνα, ένας καγχασμός στα μούτρα του θεού ή της κατασκευής του, της ηθικής και αυτών που την μεταπράτουν. Το έργο σοφά δείχνει μια κοινωνία όπου η εκκλησία, η σωματοποίηση της ανώτερης ουσίας, ταυτίζεται με την εξουσία, την δικαστική και εκτελεστική, ελέγχει την κοινωνία και με την διαφθορά της απειλεί τους πολίτες. Σε αυτή την απειλή ο πρωταγωνιστής Φραντζέσκο Τσένσι μάχεται για την ελευθερία του να είναι πέρα από κάθε δεσμό ηθικής, οικογένειας, γενιάς, φιλίας, φήμης, ζωής. Το απόλυτο Κακό είναι αυτό που μετατρέπει και τους γύρω του σε εκδικητικούς, παραπονούμενους, αποτυχημένους κακούς. Είναι απόλαυση να βλέπεις την ικανότατη Ελίζα Σκολίδη μερικές βραδιές να υπερβαίνει την εικόνα του θύματος και να μεταμορφώνεται και αυτή σε ένα πλάσμα που δοκιμάζει την δύναμη του πάνω στους άλλους. Έχουν υπάρξει παραστάσεις κάποιες βραδιές που η παράσταση παίρνει ένα τρομακτικό χαρακτήρα, ο Φραντζέσκο Τσέντσι/Νταλιάνης ενσαρκώνει το πρόταγμα του Αρτώ ο οποίος είχε παίξει τον ρόλο. Δημιουργεί ένα χαρακτήρα που δεν αγωνίζεται να πραγματοποιήσει μια ειδεχθή πράξη αλλά απολαμβάνει την ελευθερία του να πραγματοποιεί το Κακό. Και είναι τρομακτικό όχι διότι ταυτιζόμαστε με τα θύματα αλλά διότι μας θυμίζει τα όρια μας μέσα στα οποία θα ζήσουμε. Έμαθα ότι μια θεατής είχε εξομολογηθεί μετά την παράσταση Θέλω και εγώ να γίνω Φραντζέσκο Τσέντσι. Προφανώς να απολαύσει κάτι διαφορετικό από την δύναμη ή την επιτυχία, την ελευθερία να κάνει ότι θέλει, προσπερνώντας την εσωστρέφεια της νιουέιτζ απόδρασης που πρότεινε ο Ρουσώ και παραδιδόμενη στην εξωστρέφεια της επιβολής πάνω στους άλλους όπως πρότεινε ο Ντε Σαντ. Άλλες βραδιές η παράσταση γέρνει στην ηθικοπλαστική πλευρά της εποχής με την νεαρή/θύμα ενός γέροντα/δυνατού/άντρα/πατέρα και γίνεται καθησυχαστική για ένα κοινό που ψάχνει να βρει ηθικά ερείσματα μετά το καθημερινό τέλος των εφαρμοσμένων πολιτικών ιδεολογιών και την προδοσία όσων έστω και με αμφιβολία ελπίσαμε. Σήμερα είναι τελευταία παράσταση, δεν ξέρω αν υπάρχουν εισιτήρια αλλά αξίζει να την δείτε για την πιθανότητα να εμφανιστεί το απόλυτο Κακό που περιφρονεί το υστερόβουλο-αυτοδικαιωνόμενο-μίζερο-καθημερινό κακό στο οποίο όλοι ακόμα και αν το αρνούμαστε κοινωνούμε. ΥΓ. Ένας φίλος μου είπε προχθές ότι τα κείμενα μου στο facebook είναι αυτοαναφορικά. Στεναχωρήθηκα διότι αν και γνωρίζω ότι δεν συμπαθεί το μεταμοντερνισμό δεν αναγνώρισε ότι στα κείμενα χρησιμοποιώ το γνωστό τρικ που το συναντάμε από την Λώρι Άντερσον και την Μέρεντιθ Μόνκ μέχρι τον Σαββόπουλο όπου για να πούμε κάτι το παρουσιάζουμε σαν σε πρώτο πρόσωπο ώστε να μην ξοδευτούμε να στήσουμε μία αφήγηση με τους μηχανισμούς της. Ορίστε λοιπόν σήμερα μία ανάρτηση που δεν είναι αυτοαναφορική, εντάξει;