κριτικές
Superstar
Ομάδα Griffon
«Εσύ όλο με χορεύτριες γύρω σου, ποιος τη χάρη σου! Ολο γυμνές θα βλέπεις!»
Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες ατάκες που ακούω όταν συναντώ άντρες (και γυναίκες) εκτός χορού και μαθαίνουν ότι ασχολούμαι με τον χορό.
Μπορεί η Υβόν Ράινερ να έγραψε το μανιφέστο του «Όχι στο θέαμα», αλλά αυτό κατέληγε απλώς σε γυναικεία σώματα που αρνούνταν να σαγηνεύσουν: ουδέτερα, ανέκφραστα, άφυλα, ντυμένα σαν Μαοϊκοί της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Η Πορτόλου κάνει το ακριβώς αντίθετο. Στο Superstar χώνει τα γυναικεία σώματα των τριών ημίγυμνων χορευτριών στην μούρη του θεατή, τα πυρακτώνει, αυξάνει την ένταση τους εκκωφαντικά, το τρέμουλό τους ξεπερνά την ηδονοβλεψία των επίκαιρων διαφημίσεων «ω τζέλι-τζέλι» και γίνεται τρομώδες. Τόσο που έπιασα τον εαυτό μου να αποστρέφει το βλέμμα, γιατί δεν άντεχα.
Σαν να λες ότι έχεις φάει κάποτε junk food και σε βάζουν να συμμετάσχεις σε διαγωνισμό ποιος θα φάει περισσότερα hot dogs. Το Superstar είναι καθαρκτικό, για βλέμματα που ψάχνουν να διακρίνουν λεπτά σώματα, σφιχτούς κώλους, πρόσφορα χαμόγελα, οργασμικό ρυθμό, την περίφημη γωνία εκεί που σηκώνεται το πόδι μετά τις 9 ώρα
Αν κάποιοι καλλιτέχνες αρνιόμαστε να δώσουμε «θέαμα», η Πορτόλου δίνει τόσο πολύ θέαμα, ώστε γίνεται αντι-θεαματικό. Η «γυμνότητα για ευχαρίστηση» ξερνιέται και γίνεται γυμνότητα ως παρενόχληση — ως υπερθέαμα που εξαντλεί την ηδονοβλεψία.
