ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ

Γιάννης Μέτσης (χαμογελώντας κατάμουτρα στον θάνατο)



Aug 7, '10, 3:28 PM
Είμαι στο αυτοκίνητο, οδηγώ, χτυπάει το τηλέφωνο, πέθανε ο Γιάννης Μέτσης, αναπάντεχο αλλά το είχα ήδη σκεφτεί εκείνες τις φορές που καθόμαστε και μετριόμαστε και συζητάμε ποιοι είναι οι Mεγάλοι της ζωής μας που θα φύγουν,  όμως συγχρόνως πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει, τι παράξενο!
Είμαι στην κηδεία, περπατάω προς τον κόσμο, όλοι είναι εδώ, να οι χορευτές να οι χορογράφοι παλιοί και νέοι, πάλι πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει, ωχ θα νομίσουν ότι είναι ανακλαστικό δημοσίων σχέσεων.
Γιατί χαμογελάω;
Είμαι στην κηδεία του Γιάννη Μέτση και τον σκέφτομαι και χαμογελάω.
Είμαι στην κηδεία του Γιάννη Μέτση και τον θυμάμαι μόνο να χαμογελάει και σαν κύμα  χαμογελάω και εγώ. 

Τι άλλο θυμάμαι;
Θυμάμαι να πηγαίνουμε στην Κρατική για πρωινό μάθημα μπαλέτου μαζί του και να τον βρίσκουμε να έχει πάει μια ώρα πριν για να κάνει μάθημα μόνος του.
Εμείς θεωρούσαμε το μάθημα έναν υποχρεωτικό κόπο που θα μας προετοίμαζε για τα όνειρά μας, αυτός θεωρούσε το μάθημα μέρος της ζωής του. Όποτε καταφέρνω να κάνω ένα μάθημα μόνος μου αισθάνομαι ότι φτάνω σε πραγματικό σημείο ωριμότητας, γι’ αυτόν ήταν η αυτονόητη καθημερινότητα του.

Θυμάμαι τα ρούχα του, πολύ πριν οι σύγχρονοι χορευτές και χορογράφοι το κάνουμε μόδα τον θυμάμαι να φοράει την φαρδιά παντελόνα του. Γιατί; για να κρύψει πάχος; μα ήταν αδύνατος μέχρι και τα 60 του που τον θυμάμαι να διδάσκει. Μήπως γιατί ο Γιάννης δεν ενδιαφερόταν για τον φετιχισμό του σώματος αλλά για την κίνηση; ήθελε να κινήσει όλο τον κόσμο, τα ρούχα του ήταν φυσικό να μην μένουν κολλημένα  επάνω του.

Θυμάμαι την πιο χαρακτηριστική κίνηση του, το grand rond de jambe en l'air. Για την ακρίβεια ήταν ο πρώτος άντρας χορευτής που θυμάμαι να το κάνει τόσο άνετα. Φφφπ φφφφπ σα να μας χαιρετάει. Από κάθε άντρα χορευτή θυμάμαι ένα κινητικό χαρακτηριστικό , την γήινη δυναμική του Λεωνίδα Ερενίδη, τα χέρια του Ντε Πιάν, τον τρόπο που πρώτα φτιάχνει άλυτους κόμπους αλά Escher και μετά ξεδιπλώνει τον κορμό του και τον εδραιώνει ο Χάρης Μανταφούνης, από τον Γιάννη Μέτση θυμάμαι αυτό το αερικό των ποδιών.

Τι άλλο; α! θυμάμαι να λένε ότι είχε πει για έναν νέο χορευτή  «αυτός δεν θα τα καταφέρει στο εξωτερικό». Και ψάχνω και δεν βρίσκω κανένα θυμό η παράπονο, ήταν ο Γιάννης Μέτσης, είχε χορέψει, ήταν από τους λίγους οι οποίοι είχαν χορέψει πραγματικά σε διεθνείς ομάδες ε! δικαιούταν να πιστεύει ότι ήξερε κάτι περισσότερο.

Θυμάμαι όταν έγινε η κατάληψη της Κρατικής από τους καθηγητές της στα τέλη της δεκαετίας του 80 όταν η τότε κυβερνηση αποπειράθηκε να αλλάξει την κατεύθυνση της και να γίνει Ακαδημία Μπαλέτου, θυμάμαι τους καθηγητές να μαζεύονται και να μετριούνται, σαν τους πολεμιστές στις ιστορίες του ’21, ποιος είναι μαζί μας; Και θυμάμαι την χαρά και ανακούφιση και αισιοδοξία όταν ο Γιάννης Μέτσης δήλωσε την συμπόρευση του.

Τον θυμάμαι σε παραστάσεις νέων χορογράφων, σε πολλές παραστάσεις, ήταν μέλος επιτροπών επιχορηγήσεων, δεν θυμάμαι τις παραστάσεις αλλά θυμάμαι αυτόν. Το χαμογελαστό πρόσωπο του και το γλυκό κύρος του ανάμεσα στον κόσμο, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιον να λέει κάτι, οτιδήποτε εναντίον του. 

Γιατί χαμογελάω καθώς σκέφτομαι τον Γιάννη Μέτση;
Γιατί χαμογελούν όλοι καθώς τον σκέφτονται; Πράγμα σπάνιο στο χορό, την τέχνη της λατρείας του σώματος και του φθόνου του ονόματος.
Γιατί όποτε σκέφτομαι τον Γιάνη Μέτση τον σκέφτομαι κατάφατσα; Δεν θυμάμαι να έχω κοιτάξει την πλάτη του, δεν θυμάμαι να τον έχω κοιτάξει κρυφά στο πλάι, δεν θυμάμαι να έχω χαμηλώσει το βλέμμα μου. Τον θυμάμαι μόνο να με κοιτάζει άρα και εγώ να τον κοιτάζω κατάφατσα.
Δεν είναι πολλοί αυτοί που το επιτρέπουν αυτό.

Τι κλαίμε ακριβώς στις κηδείες, τον νεκρό η εμάς; Το τέλος των πιθανοτήτων ευτυχίας του άλλου; η το μέτρημα ότι απέμεινε για εμάς;
Μήπως χαμογελάμε γιατί τον σκεφτόμαστε παραδειγματικά;
Ίσως γιατί φεύγοντας από την κηδεία του Γιάννη Μέτση φεύγουμε αποφασισμένοι για όσο χρόνο απέμεινε σε μας να προσπαθήσουμε, να βρούμε τρόπους να μας σκέφτονται κάποτε και εμάς και να χαμογελάνε.

Που τελοιώνεται ένα σώμα; στα όρια του η στην πολλαπλασιαστική εξαργύρωση της δύναμης του επάνω στους άλλους; Και τι είδους δύναμης;
Μήπως χαμογελάμε γιατί ενώ o Γιάννης Μέτσης ήταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες χορευτές και δασκάλους, έδινε τις γνώσεις του και τις ανακαλύψεις του ζητώντας μόνο τα βλέμματα μας προς τα μπρος και ποτέ προς τα κάτω;

Και θυμάμαι, γνωρίζω ένα όνειρο-εφιάλτη του. Το 1995 για τις ανάγκες της παράστασης  «Πλησιάστε σκιές μου» του είχα πάρει συνέντευξη. Μου είχε αφηγηθεί και ακουγόταν στην παράσταση αυτό το όνειρο.....
Ήταν λέει ο Γιάννης και πέταγε. Και κάτω στην γη ήταν ένας άνθρωπος  που και στην πραγματική ζωή του τον απειλούσε, ήταν τα χρόνια που χόρευε στα μπαλέτα Ραμπέρ και αυτός ο άνθρωπος ήταν βυθισμένος στην γη και εξείχε το κεφάλι του και στο στόμα του δάγκωνε μία αλυσίδα η οποία ανέβαινε ψηλά και ήταν δεμένη στο πόδι του Γιάννη και ο Γιάννης πετούσε πέρα δώθε αλλά αυτός κράταγε γερά με το στόμα του την αλυσίδα και  δεν τον άφηνε να φύγει μακριά. Και θυμάμαι τον Γιάννη να αφηγείται με έξαψη πως  χτύπαγε τα πόδια του τα χέρια του με μανία συνέχεια μέχρι που έσπασε η αλυσίδα και ο Γιάννης Μέτσης πέταξε λεύτερος.

Είμαι στην κηδεία του Γιάννη του Μέτση και χαμογελάω, όχι μόνος μου, σαν να μου έρχεται ένα κύμα, αόρατο, από το παρελθόν; από αλλού; από βεβαιότητα γιατί είμαι σίγουρος ότι και αυτός χαμογελάει πάντα.

Κωνσταντίνος Μίχος 

1 σχόλιο:

  1. Σπάνιο πράγμα το χαμόγελο στα ματια...
    Ακόμα πιο υπέροχο το χαμόγελο της ψυχής..
    Απλότητα...
    Ευχαριστω και σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή