Υπήρξε μια γυναίκα, αριστερή, σύγχρονη καλλιτέχνης, σκηνοθέτης κινηματογράφου.
Γυναίκα χωρίς φουλάρι φεμινισμού
Αριστερή με ταξική, όχι κομματική θέση
Σύγχρονη καλλιτέχνης χωρίς μαλάματα φορμαλιστικής επιτήδευσης,
Σύγχρονη καλλιτέχνης χωρίς μαλάματα φορμαλιστικής επιτήδευσης,
Σκηνοθέτης κινηματογράφου χωρίς διαφημίσεις στο βιογραφικό της,
η Αλίντα Δημητρίου.
Η Αλίντα δεν θα γυρίσει την ταινία που ετοίμαζε στα 80 της, δεν θα δει την επόμενη παράσταση μου, δεν θα την ξανασυναντήσω σε προβολή ταινίας της σε σύλλογο, σωματείο, κατάληψη και δεν θα την ξανασυστήσω στην νέα κοπέλα μου για να της δείξω πως θα ήθελα να είναι όταν γίνει 80 χρονών.
Μας μένουν οι ταινίες της, πάντα ντοκιμαντέρ από επιλογή, διότι στον εμφύλιο που ζούμε το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο πως το σώμα μας να επιβιώσει και να νικήσει αλλά πρώτα πως να μάθει με ποιους να πολεμήσει.
Μου μένει η μνήμη της χαρακτηριστικής φωνής της, σαν πετρόμυλος που αλέθει τον κομφορμισμό, όπως όταν ήρθε, απρόσκλητη, να μου μιλήσει μετά από μια παράσταση μου και έγινε η αγαπημένη μου θεατής, ξέρουμε όλους τους θεατές μας, αυτή ήταν από αυτούς που διαλέγουμε αν τους αρέσει ένα έργο μας να θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει τον στόχο μας.
Μου μένει η μνήμη της σαν γυναίκας, ήταν η πιο ερωτική Ελληνίδα σκηνοθέτρια. Μπερδεύουμε τον ερωτισμό με το κρυφτούλι με τις εικόνες που μας έχουν αποικιοποιήσει στο ασυνείδητο μας ταινίες φτιαγμένες για να μένει αυτός ανεκπλήρωτος, η Αλίντα ήταν ερωτική διότι ήταν γυναίκα που άρπαζε και φύσαγε ζέστη στην ζωή ολοβαθειά σου.
Μου μένει η μνήμη μιας τέχνης που συνδέεται κατ' ευθείαν με το κοινό της. Η Αλίντα αποφάσισε και κατάφερε αντί να καταναλώνεται διεκδικώντας να παιχτεί για λίγες μέρες σε κάποιο κινηματογράφο σαν ελεημοσύνη και αντιστάθμισμα στον έλεγχο των προβολών από τις εταιρείες εισαγωγής, να πηγαίνει τα έργα της στους ανθρώπους, σε συλλόγους, σωματεία, σε καταλήψεις. Οπουδήποτε οι άνθρωποι θα συνδεόντουσαν με το έργο της και θα έπαιρναν κουράγιο και όχι ξόδεμα ελεύθερου χρόνου.
Μου μένει η μνήμη μιας τέχνης που συνδέεται κατ' ευθείαν με το κοινό της. Η Αλίντα αποφάσισε και κατάφερε αντί να καταναλώνεται διεκδικώντας να παιχτεί για λίγες μέρες σε κάποιο κινηματογράφο σαν ελεημοσύνη και αντιστάθμισμα στον έλεγχο των προβολών από τις εταιρείες εισαγωγής, να πηγαίνει τα έργα της στους ανθρώπους, σε συλλόγους, σωματεία, σε καταλήψεις. Οπουδήποτε οι άνθρωποι θα συνδεόντουσαν με το έργο της και θα έπαιρναν κουράγιο και όχι ξόδεμα ελεύθερου χρόνου.
Μου μένει η μνημη της σαν αριστερής, ναι ήταν αριστερή γιατί αυτό είναι το φυσικό πράγμα στον κόσμο, να ξέρεις ποιος είσαι, να κοιτάς γύρω σου, να συμπονάς, να είσαι υπερήφανος και να έχεις κουράγιο να παλεύεις.
Η Αλίντα, είναι σαν ζεστό χώμα, που σε στηρίζει, που είναι πάντα εδώ.
Φιλμογραφία για να ψάξετε να δείτε:
"Καρβουνιαρηδες", "Σπάτα", "Το θέατρο στο βουνό", "Ανθρώπινα δικαιώματα", "Γυναίκες" και την τριλογία "Πουλιά στον βάλτο" (2008), "Η ζωή στους βράχους" (2009), " Κορίτσια της βροχής" ( 2011) για την συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες στην διάρκεια της Κατοχής, του Εμφύλιου και της δικτατορίας της 21ης Απριλίου.
http://www.youtube.com/watch?v=sRVuMwCGvBo
31 Ιουλίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου