Μάθημα χορού

Μάθημα χορού νο 7

https://www.facebook.com/video.php?v=972956992721630

Αυτά τα βίντεο, όπου επαγγελματίες χορευτές μιμούνται μικρά παιδάκια, γελοιοποιούν την κοινή αντίληψη που υπάρχει στο κοινό αλλά δυστυχώς και σε πολλούς χορογράφους ότι τα σώματα σε unison είναι η υπέρτατη χορογραφική αξία.( Σημ. αυτό συμβαίνει μόνο στην τέχνη του χορού και θα ήταν αδιανόητο σε οποιαδήποτε άλλη τέχνη, μουσική/λογοτεχνία κ.α. όπου εδώ και χιλιετίες επιζητάται η πολυφωνία). Είναι κοινός τόπος, οτιδήποτε και να κάνετε σε unison αποκτά αυτόματα μια εύληπτη εικαστική ισχύ, παρακάμπτει το αίτημα κάθε έργου τέχνης για συγκεκριμένο νόημα και γαργαλά τον πειθαρχικό χαρακτήρα με τον οποίο είναι εμποτισμένος ο Χορός από την εποχή που τα μπαλέτα του Λουδοβίκου χρησιμοποιόντουσαν σαν πολεμικές επιδείξεις σε πρέσβεις αντίπαλων κρατών. 


Αυτά τα βίντεο όμως απελευθερώνουν και κάτι άλλο, ανησυχητικό για την εκπαίδευση στον χορό, παρά το γεγονός ότι οι χορευτές που μιμούνται είναι συνήθως πολύ καλοί, ευφυείς, με γρήγορη αντίληψη και πλαστική κίνηση, εμείς προτιμάμε να κοιτάμε τα μικρά παιδιά, όχι γιατί είναι παιδιά και όπως λέμε στο θέατρο κλέβουν την παράσταση αλλά γιατί προτιμάμε την ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική κίνησή τους από την λουστραρισμένη, λεία και ομοειδή κίνηση των επαγγελματιών.

Παρακολούθησα εχτές την παράσταση των μαθητών της Κρατικής στο Μέγαρο. Δεν χρειάζεται να πω ότι το επίπεδο των μαθητών τεχνικά ήταν εκπληκτικό ούτε θα επεκταθώ στο γεγονός ότι το έργο της Γκράχαμ ήταν συνθετικά πολύ ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα, απόδειξη ότι υπάρχουν έργα που αντέχουν στον χρόνο. Θέλω να επικεντρωθώ σε ένα επαναλαμβανόμενο αίσθημα που παίρνω μετά από πολλές παραστάσεις χορού, όπου παρά την φανερή προσπάθεια να βρεθεί μια ιδιαιτερότητα στην κίνηση, τελικά τα σώματα στοιβάζονται σε πυκνούς σχηματισμούς ταυτόσημης στο χώρο και τον χρόνο, με μόνο αξιακό εργαλείο την όλο και πιο αυξανόμενη ταχύτητα και τελικό πνιγηρό αίσθημα αυτό ενός στρατοκρατούμενου κόσμου. Θα ήθελα να δω αυτές τις χορογραφίες σαν στοχευμένες από τους δημιουργούς αντανακλάσεις της εποχής μας, αλλά η άγρια απαίτηση του κοινού για θέαμα (όπως το ζήσαμε εχτές) μου θυμίζει αρένα και με κάνει να αμφιβάλω αν βλέπουν αυτά τα έργα σαν κριτική απέναντι στο εποπτικό βλέμμα της εξουσίας και την συνεχή προσπάθεια της να μας πειθαρχήσει.

Μάθημα χορού νο. 6

Ανοίγοντας τυχαία την τηλεόραση συνειδητοποίησα ότι σε μια σκηνή 3' εικονογραφείται όλος ο σύγχρονος χορός
Πτώσεις ξαφνικές και αναίτιες, κολάζ με ετερόκλητα βήματα, ακροβατικά, ξανά πτώσεις, κινητικές φράσεις που δεν ξεπερνούν ένα μουσικό μέτρο και δύο τετραγωνικά μέτρα, βλέμμα πάντα προς το κοινό, ρούχα καθημερινά μεν αλλά επιλεγμένα για ηδονοβλεπτική ματιά, μέχρι και το "No Manifest" της Υβόν Ράϊνερ ακούγεται, ενώ το κοινό είναι όμοιο ακόμα και στην άγρια απαίτηση να ξαναδεί αυτά που του αρέσουν

Μάθημα χορού Νο 4


O Ζαν Λύκ Γκοντάρ και ο Xορός

Θα ήθελα να κάνω μια χορογραφία στην οποία οι χορευτές ξαφνικά σταματούν να χορεύουν και αρχίζουν να διαβάζουν βιβλία ή να γυρνάνε και να μιλάνε κατάφατσα στο κοινό, λέγοντας τις σκέψεις τους ή απλές ιστορίες, γιατί όχι; Οι χορευτές δεν σκέφτονται όταν χορεύουν; ("Ζούσε την ζωή της"),
θα ήθελα να κάνω μια χορογραφία με voice over να σχολιάζει τι μπορεί να σκέφτομαι όταν χορεύω ή τι θα κάνω αμέσως μετά, γιατί όχι; Οι θεατές δεν σκέφτονται όταν βλέπουν χορό;
μια χορογραφία που θα διακόπτεται από στιλιζαρισμένα μινιμαλιστικά «χορευτικά» σαν διαλείμματα στον "κανονικό" χορό ("Μια ξεχωριστή συμμορία"),
μια χορογραφία για το σώμα του χορευτή πριν ανοίξει η αυλαία, για τον τρόπο παραγωγής μιας χορογραφίας, πως στρώνεται το λινόλεουμ, το ζέσταμα και την διαφορά του από τον χορό με τα φώτα αναμμένα ("Πάθος"),
μια χορογραφία μόνο με τα επιμέρους μέρη του σώματος των χορευτών ("Σαββατοκύριακο"), 
με σκηνικά και φωτισμούς που δεν θα χρησιμοποιήσω αφηγηματικά ("Η Κινέζα").

Θα ήθελα να κάνω μια χορογραφία για τους διευθυντές φεστιβάλ ή τους συμβούλους τους, αυτούς που αποφασίζουν ποιους θα δείτε να χορεύουν ("Περιφρόνηση")
ή μια χορογραφία για το αν ένα φεστιβάλ χωρίς επιλογή συμμετοχών έχει διαφορετικά έργα από τα φεστιβάλ με επιλογή,
μια χορογραφία για την δυσκολία να κάνεις μια χορογραφία όπως την θέλει το κοινό ("Σχετικά με μια μικρού μήκους για την Λωζάνη")
και μία για την εκπόρνευση του σώματος αλλά να καταφέρω να μην είναι πορνογραφική ("Η γυναίκα είναι γυναίκα").

Θα ήθελα να φτιάξω ένα έργο που να απαντά στο εξής ερώτημα: αν για τον Γκοντάρ ο αντίπαλος στον κινηματογράφο είναι το χόλιγουντ, στον χορό ποιος θα ήταν; Όχι το Μπαλέτο, μου αρέσει ο Μπαλανσίν όπως στον Γκοντάρ άρεσαν οι κλασικοί Χωκς, Φούλερ, Λάνγκ. Μήπως όπως ο Γκοντάρ μισούσε τον εκβιαστικό συναισθηματισμό του Κλώντ Λελούς και την αυτάρεσκη λαϊκίστικη κοινωνική κριτική του Μάικλ Μουρ έτσι και στο χορό αντίπαλος είναι η ηδονοβλεπτική χρήση της βίας μεταμφιεσμένη σαν κριτική από Κεντροευρωπαίους σαν τον Βιμ Βαντεκύμπους και ο δήθεν ρεαλισμός του devised theatre;

Θα ήθελα να φτιάξω ένα έργο για το σώμα και την ηθική στα όρια τους, για τα βασανιστήρια, για την ανηθικότητα τους καθώς όλοι τα χρησιμοποιούν ("Ο μικρός στρατιώτης"),
μια χορογραφία για την Κρίση και κυρίως για την δυσκολία και τους κινδύνους όταν μιλάς για την Κρίση ("Μακριά από το Βιετνάμ"),
θα ήθελα να μην κάνω έργα γενικόλογα αλλά να αναφέρομαι σε συγκεκριμένους ανθρώπους με τα ονόματα τους, εχτές στην προβολή της ταινίας "Πράβδα" απόλαυσα την δυσανασχέτηση κάποιου που καθόταν από πίσω μου με τους πολύ καθαρούς και επίκαιρους χαρακτηρισμούς του Γκοντάρ.
Ένα έργο για το γιατί χορεύουν χωρίς πληρωμή οι χορευτές ("Όλα Πάνε καλά"),
για το τι κάνουν όταν σταματούν να χορεύουν ("Η ελεγεία του έρωτα"),
θα ήθελα να κάνω ένα έργο με αναφορές σε παλαιότερα έργα της ιστορίας του χορού, για να τα σχολιάσω και να χαράξω τα όρια της επίδρασης τους και την αυθεντικότητα μου.

Θα ήθελα να φτιάξω έργα στα οποία θα αυτοεξαφανιστώ σαν αποκλειστικός δημιουργός τους και όλοι θα συμμετέχουν ισότιμα στην δημιουργία τους, επαγγελματίες αλλά και καθημερινοί άνθρωποι ("Βρετανικοί ήχοι").
Να χρησιμοποιήσω βίντεο και να αναρωτηθώ για την χρήση του ("Ο σώζων εαυτώ σωθείτο") 
Μια χορογραφία για το ίδιο το θέατρο όπου παρουσιάζεται, 
για τον δρόμο στον οποίο είναι το θέατρο.

Θα ήθελα να κάνω χορογραφίες επιθετικές προς τα κλισέ του χορού, απαιτητικές του τώρα, πολιτικά διδακτικές και μετά καθώς γερνάω να βρω μια κάποια αγαπητικότητα απέναντι στον χρόνο μου που περνάει και ότι έχω φτιάξει ("Film Socialism").

Μα όλα αυτά τα έχω/έχουμε κάνει ήδη.
Αυτή είναι και η επόμενη παράσταση μου "ΜΟΝΟ" https://www.facebook.com/events/1477292109175104/?ref_dashboard_filter=upcoming

Κοίταξα τις ηλικίες μας, έχουμε πια μόνο 30 χρόνια διαφορά.

Αν κοιτάξουμε με προσοχή, με αυτά τα ίδια θέματα ασχολήθηκε και η πρωτοπορία του χορού πχ η Υβόν Ράινερ.
Η διαφορά ανάμεσα σε έναν Αμερικάνο καλλιτέχνη της πρωτοπορίας του χορού του 60 και τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ είναι ότι η εμβέλεια του πρώτου θα φτάσει μόνο μέχρι τον προβληματισμό για το φύλο, την αναπαράσταση και την εσωτερική σύγκρουση με την γλώσσα του χορού, αλλά στην τέχνη του δεν θα συναντήσουμε κάτι, αυτό ...........που κάνει να βλέπεις μια ταινία του Γκοντάρ και όταν τελειώνει να γυρνάς και να κοιτάς τους άλλους θεατές με αγάπη, σαν να είσαστε σύντροφοι, όπως μου συνέβη εχτές στην προβολή του "Μακρυά από το Βιετνάμ" στην Ταινιοθήκη http://tvxs.gr/news/sinema/kai-«tora-gkontar»-stin-tainiothiki-tis-ellados-programma-probolon.

Τι είναι αυτό; Δεν προλαβαίνω, τρέχω να δω τον "Ανατολικό άνεμο"

https://www.youtube.com/watch?v=u1MKUJN7vUk

https://www.youtube.com/watch?v=dzkzO9jKkgY


Παλιότερα μαθήματα
http://paratiritirioxorou.blogspot.gr/2011/07/jul-28-1130-pm-31.html