ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ

Ιστορία χορού αρ. 199



  Μαζί με τους Ολυμπιακούς έληξε και η προθεσμία κατάθεσης αιτήσεων για την επόμενη Πλατφόρμα του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων στο Μέγαρο, ένα είδος ολυμπιακών του χορού.
Φυσικά και δεν κατέθεσα αίτηση να συμμετάσχω.
Το  «φυσικά» είναι κατανοητό για όσους θυμούνται τις διαφωνίες μου πάνω στο θέμα της επιλογής των συμμετεχόντων όταν ήμουνα μέλος του προεδρείου του ΣΕΧ  αλλά καθώς έχουν περάσει χρόνια απά τις πρώτες πλατφόρμες ας θυμηθούμε πως ξεκινήσαν και τις εποχές που εξελίχτηκαν.
Η πρώτη πλατφόρμα έγινε το 2004, η τελευταία το 2010. Το 2004  ήταν  στη κορύφωση της εποχής της επονομαζόμενης άνθησης του Ελληνικού χορού, (άνθησης σε αριθμό και κόστος παραγωγών), περίπου 10 χρόνια μετά την προσωπική παρέμβαση του τότε υπουργού ΥΠΠΟ Θάνου Μικρούτσικου να δοθούν σεβαστές επιχορηγήσεις στον χορό.
Τότε ειχε θεωρηθει ότι ήταν το επόμενο βήμα προβολής ώστε να  νομιμοποιηθεί ο χορός καταλαμβάνοντας την σκηνή του Μεγάρου. Για μένα ήταν ένας τρόπος επανένωσης της κοινότητας του χορού και λύτρωσης από το χυδαίο περιβάλλον που είχε αρχίσει να δημιουργείται λόγω του ανταγωνισμού για τις επιχορηγήσεις.
Η πρώτη κυρίως και η έν μέρει δεύτερη πλατφόρμα ήταν χωρίς επιλογή ομάδων, διαρκούσαν τρεις ημέρες και συμμετείχαν όσες ομάδες ήθελαν. Αυτές ο δύο πρώτες πλατφόρμες ήταν γιορτές, σαν παιδικες χαρές, ατσούμπαλες αλλά διασκεδαστικές, φυσικά  υπήρχαν παραστάσεις που δεν ήταν του ίδιου επιπέδου, αλλά όλοι αναγκαστικά βλέπαμε τις δουλειές όλων των άλλων, ο ανταγωνισμός ήταν μονο στο επίπεδο της παρέας και του κουτσομπολιού, ο καθένας ακολουθιόταν απ’ ότι κοινό είχε οπότε υπήρχε μια διάχυση του κοινού και της πληροφορίας. Αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα εκεί να πρώτο παρουσιάσω τον ''Εξολοθρευτή 7'' και το ευρύ κοινό είδε για πρώτη φορά σε μεγάλη σκηνή παράσταση χορού με επαγγελματίες χορευτές και ανθρώπους με αναπηρία. Αυτές οι πλατφόρμες ήταν «γιορτές χαράς» όπως ισχυρίζονται ότι είναι και οι ολυμπιακοί αγώνες και κανείς δεν εμπόδιζε αν κάποια παράσταση άξιζε να έπαιρνε το μετάλλιο της, μετά τις "Μάχες του Μαραθώνα" χωρίς καν να έχω κάνει αίτηση μου ζήτησαν από το φεστιβάλ Αθηνών να το παρουσιάσω στο φεστιβάλ του 2007.
Αμέσως όμως εμφανίστηκε το σκουλήκι της επιλογής των παραστάσεων, το οποίο χώθηκε φυσικά από τους «κριτικούς και τους κάθε λογής συμβούλους» οι οποίοι ήθελαν να επεκτείνουν τον χώρο δικαιοδοσίας τους αλλά και από χορογράφους μερικοί εκ των οποίων δεν είχαν καν ενδιαφέρον έργο αλλά μπόλικη φιλοδοξία και σχέδια.
Το θέμα της επιλογής, το οποίο ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε στην αισθητική πολυπλοκότητα του έφερε το επόμενο γνωστό μικρόβιο, το οποίο υπάρχει από την εποχή που περιμέναν οι Έλληνες του 21 την βοήθεια από το εξώτερο. Να φέρουμε ξένους που είναι αντικειμενικοί να επιλέξουν. Το σχήμα αυτό το οποίο θεωρώ καθαρά ιδεολογικό και το συναντάμε και σε άλλες διαστάσεις της σύγχρονης ζωής μας, συνοδεύτηκε και με ένα άλλο, να καλέσουμε διευθυντές φεστιβάλ διότι με αυτό τον τρόπο θα γνωρίσουν την δουλειά μας και θα γίνει το πολυπόθητο άνοιγμα στο εξωτερικό.
Οι δυο επόμενες πλατφόρμες ήσαν ανταγωνιστικές και ας δούμε τα γεγονότα, διότι κουβέντα βασισμένη στην  πίστη ότι ο κάθε λογής Ντάισεμπλουμ ή το μάνατζμεντ θα μας σώσει είναι γελοία όχι επειδή έχει βγει από τα μάνιουαλς φιλελευθεροσύνης αλλά επειδή αγνοεί την ίδια την φύση της πολιτιστικής οικονομίας.
Καμιά ομάδα δεν έγινε διεθνής λόγω πλατφόρμας, μια ομάδα έδωσε αρκετές παραστάσεις και λίγες ομάδες πήραν προσκλήσεις για παραστάσεις στο εξωτερικό αλλά με πολύ μικρές αμοιβές. Αυτό δεν οφείλεται στην ποιότητα του έργου τους, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου που μόλις τώρα κάνει διεθνή περιοδεία δεν έγινε ξαφνικά καλός χορογράφος μετά από 30 χρόνια παραγωγών. Το αποσιωπώμενο γεγονός καλύπτει μια πραγματικότητα, ότι η διεθνής αγορά στο εξωτερικό είναι ένα δίκτυο ανταλλαγής μεταξύ παραγωγών, η ιδέα ότι ένας μοναχικός καλλιτέχνης θα κάνει κάτι καλό και αυτό θα πουληθεί θυμίζει όνειρα ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του 60 πριν καταλάβουν την εξέλιξη της βιομηχανίας της μουσικής και είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Μια παράσταση σου θα πουληθεί αν γίνει το κλικ αποδοχής σε αυτό το δίκτυο, στο οποίο υπάρχουν δυνάμεις  που μας υπερβαίνουν σαν καλλιτέχνες και μια πλατφόρμα ερήμην δύναμης παραγωγών και προσκλήσεων όπως είναι το Μέγαρο αυτή την στιγμή δεν ανήκει σε αυτό το δικτυο 199μης ﷽﷽κλ..
Ξέρετε πολλές παραστάσεις που έκαναν καριέρα στο εξωτερικό και δεν ήταν παραγωγές της Στέγης ή του φεστιβάλ του Λούκου;

Αν οι Έλληνες χορογράφοι προτιμούν αντί της γιορτής άλλο ένα ανταγωνιστικό πεδίο με αδιαφάνεια και επιμένουν στην αριστεία τους  
ξανά προτείνω αυτά που είχα πει πριν από χρόνια:

  1. Ας ψηφίσουν όλα τα μέλη του σωματείου ή
  2. αν δεν μπορουν να κάνουν χωρίς επιτροπή ειδικών ας είναι Έλληνες, που γνωριζόμαστε, μόνο που οι συνεδριάσεις τους με τις αιτιάσεις να γίνονται δημοσία (όπως και στο εξωτερικό που θαυμάζουμε)
Τουλάχιστον να χαμογελάσουμε και λίγο.

Κοιτάζω το απόσπασμα της τελευταίας παραγωγής μου ‘‘X Women’’. Δεν είναι τρέιλερ, είναι περίληψη για όσους δεν το είδαν και δεν θα το δουν. Το κοιτάζω και επιβεβαιώνομαι γιατί δεν συμμετέχω σε αυτή την πλατφόρμα, τρομάζω στο τι θα έκανα για να είμαι σίγουρος ότι θα προκριθεί...
Το κοιτάζω καθώς παρακολουθώ να τελειώνουν οι αδιάφοροι Ολυμπιακοί αγώνες και ακούω τον Έλληνα  παλιό πρωταθλητή της πάλης να σχολιάζει ότι η ομοσπονδία πάλης δεν έστειλε κανένα παλαιστή στους ολυμπιακούς παρά την μεγάλη χρηματοδότηση και μετά ακούω τον ολυμπιονίκη Νικολαϊδη βλέποντας τους βαρετούς πια αγώνες του αθλήματος του Τάε Κβον Ντο να προφητεύει ότι οι αποφάσεις της επιτροπής του αθλήματος έχουν μαραζώσει το άθλημα που κάποτε είχε γνωρίσει μεγάλη άνθηση στην χώρα μας.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου