Τζαζεμένοι

«Τζαζεμένοι»
Είναι μια λέξη που δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα.
Ξεκίνησε στην δεκαετία του 70, από την gay κοινότητα και σημαίνει αυτόν που είναι αλλού, που έχει ξεφύγει από την καθημερινότητα μας, είναι διαφορετικός, λοξός, φευγάτος, αλλά και ποθητός.

Είναι Τζαζεμένοι, ο Αντώνης Σταυρινός, ο Γιάννης Δεσποτάκης, η Κατερίνα Μανιού; ή απλά είναι πολύ καλοί μουσικοί;
Είναι και πολύ καλοί μουσικοί, κοιτάζω μπροστά μου τα εκατοντάδες βινύλια και cd της δισκοθήκης μου, το μάτι μου διατρέχει τζαζ, Σεσιλ Τεϋλορ, Μονκ, παραδοσιακές μουσικές, κλασικούς και αν τα συγκρίνω δεν βρίσκω κάτι τόσο καθαρό και ταυτόχρονα ανοιχτό σε οποιοδήποτε ήχο και ρυθμικό ή τονικό συσχετισμό με την συναυλία τους που παρακολούθησα προχτές στο Ακρότεχνο.
Αλλά κυρίως είναι τόσο αποφασιστικοί που η βιαιότητα της μουσικής τους γίνεται παραδειγματική για την ζωή μας.
Ακούω την ακρίβεια των πολυρυθμιών του Γιάννη Δεσποτάκη, την απίστευτη βία που εκρέει η οποία κάνει τους ακροατές των Μετάλικα απλά φλώρους μαγεμένους από το θέαμα του ηλεκτρισμού.
Ακούω την σιωπή της Κατερίνας Μανιού και μετράω τις στιγμές πριν ξεσπάσει στο πιάνο και όλη την Δυτική αρμονία και όλα τα κλισέ του πως παίζει μια γυναίκα.
Ακούω τον Αντώνη Σταυρινό, τις ανάσες του που γίνονται κραυγή που γίνεται ύμνος και θαυμάζω την στοχευμένη ηρεμία του, πως συνοδεύεις ένα βόρβορο και του δίνεις συναίσθημα;

Είναι Τζαζεμένοι οι μουσικοί των T.I.M.E. ή είναι απλά μουσικοί που ζουν κάθε στιγμή σαν μουσικοί (δεν διαφοροποιούν πρόβα από παράσταση, απόλαυση από άσκηση εναρμόνισης);
Εχτές, στην ονειρική βραδιά που δημιούργησαν ξεκίνησαν να παίζουν πριν ανεβούμε να τους ακούσουμε και συνέχισαν να παίζουν και αφού φύγαμε. Σαν τα όνειρα, δεν ξέρουμε πότε τα πρωτοείδαμε και ελπίζουμε να μην τελειώσουν.
Στο μεσοδιάστημα που ήμασταν ξύπνιοι, εννοώ ζωντανοί, μας αφηγήθηκαν παραμύθια και ιστορίες από Άντερσεν μέχρι Μπουκάι (το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέχρι την ιστορία του ανθρώπου που έπεφτε κάθε μέρα στην ίδια τρύπα έξω από το σπίτι του), ενώ ταυτόχρονα αυτοσχεδίαζαν φωνές και αντάλλασσαν έμφυλες ταυτίσεις με όργανα (η Μαρία στην Ηλεκτρική κιθάρα! πριν την πιάσει ο Παναγιώτης που άφησε τα κρουστά στην Χριστίνα, ενώ ο Γιώργος είχε την μπάσα φλογέρα όταν την ακούμπησε κάτω η Μαριέτα για να σηκώσει το βαρύτονο σαξόφωνο).

Παίζουν τζαζ όλοι αυτοί οι μουσικοί; μόνο; όπως δεν ξέρω τα όρια της ποίησης, ακούγοντας τα ποιήματα του George La Nonce παρα-προχτές στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του «Εμονίδης». Μια ποίηση που ξεπερνάει το τι συνηθίζουμε ως ποίηση, γίνεται πρόζα, γίνεται αφήγηση, γίνεται πιθανότητα για θεατρική παράσταση και ξαναγίνεται ποίηση παίζοντας με τους ρυθμούς των συναισθημάτων μας.

Μα! αυτό κάνει και η αυτοσχεδιαζόμενη μουσική, το δράμα των επιλογών των μουσικών γίνεται πορεία συναισθημάτων για εμάς.
Τους άκουγα και απομόνωνα ένα όργανο και αναρωτιόμουν τι θα παίξει ο άλλος και συνέχεια με εξέπλησσαν, αλλά αυτό που άκουγα ήταν φυσικό, λογικό και ευφάνταστο.
Τι κάνει η αυτοσχεδιαζόμενη μουσική; ξεκινάει μέσα στα στενά πλαίσια των οργάνων της Δυτικής αρμονίας και ρυθμού και τα διευρύνει, μας ανοίγει τις πιθανότητες νέων σχέσεων.
Για τι τους θαυμάζω τόσο; διότι μπορούν να αυτοσχεδιάζουν όχι γυρνώντας προς τα μέσα αλλά με εξωστρέφεια, η ένταση που έβγαζαν προχτές ο Αντώνης ο Γιάννης και η Κατερίνα ήταν απίστευτη, το αντίστοιχο θα ήταν να φανταστώ 3 χορευτές να εκσφενδονίζονται με μανία και να συνταιριάζουν τα σχήματα τους αστραπιαία. Ίσως γι’ αυτό βαριέμαι το Contact και την προ-αποφασισμένη υποχρεωτική αρμονία του.
Υπάρχει και κάτι άλλο στους μουσικούς του αυτοσχεδιασμού, ταπεινότητα. Όταν οργανώνεις το χάος, αυτό πρέπει για να το κάνεις να είσαι ταπεινός, να δεχτείς το παραμικρό, αντίθετα με τους αυτοσχεδιαστές του χορού που αποπνέουν κουλ (όχι του Μάιλς Ντέηβις) έπαρση και ματσίσμο.

Οι Τζαζεμένοι έχουν ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό, ενώ υποτίθεται ότι είναι φευγάτοι, αλλού, άρα δεν πρέπει να τους έχεις εμπιστοσύνη, είναι αυτοί που είναι οι πιο καταδεχτικοί, αυτοί που πεινούν περισσότερο για συνεργασίες, που θα πουν ναι αμέσως και θα έρθουν και θα σε βρουν με τον πιο αθώο εαυτό τους, έτοιμο λες από πάντα για το νέο που υποσχέθηκες όταν τους κάλεσες.