ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ

Ανθρώπινος κρότος



Ιστορία χορού αρ. 251

Ανθρώπινος κρότος

Μ’αρέσει το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο διότι είναι σπορ απόλυτης επαφής, το μοναδικό στο οποίο αντίθετα με τα άλλα σπορ δεν κοιτάς την μπάλα αλλά τα σώματα.
Όλοι όταν μιλούν για το Contact Improvisation μιλούν για την σχέση του με το Αϊκίντο και τις άλλες πολεμικές τέχνες, για την αντικουλτούρα των 60ς, για new age θεραπευτικές δοξασίες κλπ., τους διαφεύγει ότι εφευρέθηκε στην χώρα που έχει το μοναδικό σπορ όπου τα σώματα αφουγκράζονται το ένα το άλλο με το να συγκρούονται με αγάπη για τα όρια τους και σεβασμό στην δύναμη του άλλου. Ο σύγχρονος χορός χρωστάει πάρα πολλά στα Αμερικάνικα αθλήματα, θυμηθείτε το baseball slide που είναι πλέον τυποποιημένο βήμα. Οι Αμερικάνοι πρωτεργάτες του χορού δεν έψαξαν μόνο προς τα μέσα όπως οι Γερμανοί, πολύ γρήγορα, από τον Ted Shawn, άνοιξαν τον χορό στον χώρο, τον χώρο της σκηνής αλλά και τον χώρο του άλλου σώματος, όπου το συνάντησαν χωρίς τους κώδικες ευπρεπούς ορθοστασίας και ταξικής ιεράρχησης του χώρου του μπαλέτου αλλά με την βουλιμία του πιονιέρου στην Νεα Γη. Εξερευνώντας το σώμα σε όλες τις πιθανότητες της κινοσφαίρας του συναντήθηκαν με τα σπορ, τα δικά τους σπορ. Το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο επηρεασμένο από το ράγκμπυ είναι το απόσταγμα της θεαματικοποίησης της εξειδίκευσης. Κάθε σώμα θα έχει ένα μοναδικό ρόλο στον χώρο και στην συνάντηση του με το άλλο. Οι Αμερικάνοι ονομάζουν τα πρωταθλήματα τους "παγκόσμια", όχι από έπαρση ότι είναι τα καλύτερα αλλά από υπερηφάνεια διότι είναι μοναδικά, είναι του κόσμου τους.

Ζηλεύω το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο διότι είναι το μόνο ποδόσφαιρο που δεν έχει "παράγκα", όλοι βουτάνε χωρίς να δίνονται πέναλτι, πρωταθλήματα παίρνει ο όμορφος Ντέμης και δεν κερδίζονται στα χαρτιά, δηλαδή “δεν κερδίζει ο Ολυμπιακός και όλοι γαμούν”.
Γουστάρω το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο διότι το απεχθάνονται οι Συριζαίοι, ειδικά όσοι καλύπτουν το ξεπούλημα τους με διαδικτυακές περιπολίες ομοφοβικών εκφράσεων, δεν παίζεται κάτω από στέγες υψηλών θεαμάτων, δεν λειτουργεί με ευρωπαϊκά κονδύλια σιωπής, δεν επιτρέπονται πανεπιστημιακά τρίποντα σε ανθρώπους που σέρνονται, αφήνει χωρίς ανάσα τους conceptual αεριτζήδες, εκτελείται με την τεχνική τελειότητα των χορευτών του μπαλέτου αλλά και την ευελιξια των αυτοσχεδιαστών που ακολουθούν κάθε ανθρώπινο και ψυχικό κρότο μέσα στον κόρφο τους, δεν υπάρχουν μόνιμοι πρωταθλητές στην Επίδαυρο, μπορείς να βρίσεις αυτόν που το διοικεί ως «αδαρφαρα» και όλοι να σε καταλάβουν και είναι το μόνο θέαμα που μπορείς να σηκωθείς να φύγεις από το θέατρο χωρίς να σκέφτεσαι μην σε δουν, αλλά δυστυχώς μπορείς έτσι και να χάσεις το μεγαλύτερο γύρισμα σκορ στην ιστορία του, όπως έπαθα εγώ εχτές που έφυγα 12 λεπτά πριν το τέλος μην αντέχοντας να βλέπω τους New England Patriots (από τα μέρη του Steve Paxton) να χάνουν με 28 πόντους και όταν έφτασα σπίτι μου τηλεφώνησε ο Ολυμπιακός! φίλος μου (είδατε εκεί που δεν υπάρχει παράγκα μπορούμε να βλέπουμε ένα ματς μαζι ακόμα και με γαύρους) και μου είπε ότι τελικά κέρδισαν, όχι! κάτι ανάλογο δεν μου έχει συμβεί σε καμιά παράσταση.

Εκτιμώ το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο διότι σε αυτό ακούς τον ήχο των σωμάτων, τον κρότο της σύμπτωσης των τροχιών τους, τον κόπο της αντιμετώπισης της βαρύτητας, σε αντίθεση με όλον τον υπόλοιπο χορό (ειδικά στις δύο ακαδημαϊκές αισθητικές: το μπαλέτο και το ρηληζ) όπου προσπαθούμε να εξαφανιστεί καθε ίχνος προσπάθειας, δυσκολίας, χρόνου, κοκκάλων, μυών, αποφάσεων, ο κρότος του ανθρώπου στην ιστορία.
Θαυμάζω το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο για τον Tom Brady, ο οποίος όπως χτες βράδυ, στα 39 του παίζει (δηλ. δέχεται χτυπήματα από σώματα διπλάσια σε βάρος, κατευθύνει νεαρότερους κατά 15 χρόνια, σχεδιάζει και εκτελεί περίπλοκες τροχιές) καλύτερα και απ΄ όταν ήταν νέος.
Μου αρέσει το Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο όταν διδάσκει χωρίς διαχειριστές προγραμμάτων για "ευπαθείς ομάδες" να μην τα παρατάω και να συνεχίσω να ψάχνω πως να χορεύω σαν "παγκόσμιος" μου πρωταθλητής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου