ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ

Ιστορία χορού αρ. 408 Πέθανα, σκάστε και καπνίστε

Ιστορία χορού αρ. 408

Πέθανα, σκάστε και καπνίστε

Σήμερα πάλι πήγε να μου συμβεί το συνηθισμένο ατύχημα, είμαι στον δρόμο ανάμεσα στις λωρίδες και κάποιος πούστης - καριόλα - ζώο στρίβει και αλλάζει λωρίδα χωρίς να ανάψει φλας και επιπλέον το μουνόπανο ανάβει φλας αφού έχει στρίψει για να δικαιολογηθεί σε περίπτωση ατυχήματος, αλλά ευτυχώς ως συνήθως τα φρένα, το γκάζι από 6η και τα λάστιχα στο μαυροπούλι πλειοψήφησαν της μαλακίας του μπινέ και με σώσαν.
Αλλά αν σήμερα δεν με έσωζαν; πολύ θα το στενοχωριόμουν. Όχι τόσο διότι θα έπεφτα και θα έσπαζα κόκαλα, θα τρυπούσαν τα σωθικά μου, θα γύρναγαν σε νέες γωνίες οι αρθρώσεις μου και θα βρεχόταν με βενζίνη το λευκό του μυαλού μου αλλά διότι φοβάμαι τι μπορεί να έγραφε στο φβ ο οποιοσδήποτε που θέλει να προωθήσει την ατζέντα του και από τις παραπάνω βρισιές/χαρακτηρισμούς προς τον υποψήφιο δολοφόνο μου θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είμαι ομοφοβικός - σεξιστής - σησπιστής.

Όταν αρχές του ‘80 βγήκαν οι Μουσικές ταξιαρχίες εγώ άκουγα άλλα πράγματα, τους αντιμετώπισα αφ’ υψηλού όπως και όλο το τότε Ελληνικό ροκ, η μουσική στα τραγούδια του Πανουση μου φαινόταν πολύ στρωτή και γλυκιά, εγώ ζητούσα θόρυβο να ξύσει το μυαλό μου και να διαφοροποιηθεί η αυταρέσκεια μου. Άκουγα τις συνεντεύξεις του και γέλαγα με τα γλωσσικά του παιχνίδια αλλά μέχρι εκεί, το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η μανία του με το ΚΚΕ, πρόσφατα με εξόργισε το τραγούδι του Κατιούσα. Όταν κάποτε συνάντησα τον κιθαρίστα του και μιλήσαμε του υπέδειξα με περισσή αμετροέπεια την μουσική διαφοροποίηση και προφανώς ανωτερότητα του γούστου μου!
Το θάνατο του Τζίμη τον έμαθα εν μέσω χορών στην κοπή της πίτας του στούντιο και πρόσεξα ότι οι γύρω μου ήταν συγκλονισμένοι, η κοπέλα μου μάλιστα ήθελε να διακόψουμε την γιορτή και να πούμε κάτι στον κόσμο, το προσπέρασα αλλά μου έκατσε στο μυαλό. Την επομένη δεν βγήκα από το σπίτι, έμεινα μέσα ολημέρα και άκουγα συνέχεια συνεντεύξεις και τραγούδια του. Για την ακρίβεια τα ξανάκουγα διότι μου φάνηκαν όλα οικεία, η φωνή του, τα αστεία του, είναι τμήμα όχι της προσωπικής ζωής μου αλλά της κοινωνικής ζωής της χώρας μου, ο Πανούσης ο μόνος που δεν ονειρεύτηκε καριέρα στο εξωτερικό, ήταν απόλυτα εντόπιος δημιουργός με μέσα, θέματα και κοινό απολύτως Ελληνικά.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι από την γαμημένη έπαρση μου δεν είχα συμμετάσχει σε ένα μεγάλο τμήμα της ιστορίας της Ελλάδος. Ξαφνικά αισθάνθηκα πόσο θα μου λείψει, η φωνή του που συναντιέται με τις μνήμες μας από την εκκλησία, το λαϊκό κουήρ του που συνδέεται με τη παραδοσιακή παρενδυσία και κυρίως η γλώσσα του διότι ο Πανούσης ήταν κυρίως αυτό, μια αγάπη για την Ελληνική γλώσσα και τα αποκαλυπτικά παιχνίδια της. Και εκεί που άρχισα να αναλογίζομαι να του συγχωρέσω την ευκολία του να χρησιμοποιεί την λέξη «σταλινισμός» πετάχτηκαν οι αυθεντικοί σταλινικοί του πολίτικαλ κορέκτ στο φβ. Βρήκα συνέντευξη του όπου στα σχόλια κάποιος βρίζει τον βασικό συνεργάτη του Πανουση επειδή καπνίζει!!!! Και στην συνέχεια βρίζει και τον Πανούση ενώ ο Πανούσης μέσα από αστεία ζητάει την άμεση δημοκρατία.
Φοβάμαι τώρα για όλους, τώρα φοβάμαι τι θα γίνει όταν πεθάνει ο Θεοδωράκης μας, δεν θα βρουν ευκαιρία να θολώσουν την αγανάκτηση μας για το Ισραήλ κατηγορώντας και αυτόν για αντισημιτισμό; Τουλάχιστον αυτόν δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν για σεξιστή ή μήπως εκείνο το «την κοπέλιά μου την λένε Λενιώ» παρατονίζει το ΜΟΥ;
Στο πολύ μικρότερο μέγεθος μου σχεδόν φοβήθηκα τι θα γίνει και με μένα, είναι πολύ εύκολο να κατηγορηθώ σαν μάτσο και αυτό τουλάχιστον θα είναι αλήθεια, δεν υπάρχουν πιο μάτσο από τους αυτοσχεδιαστές, παρατηρήστε τους πως βιάζουν με τον αρσενικό θόρυβο τους την γλυκιά αρμονία.
Γι’ αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αν κάποια μέρα κάποιος στρίψει χωρίς φλας και τα φρένα του μαυροπουλιού μου δεν πιάσουν, σκάστε και αφήστε όσους με αγάπησαν να καπνίζουν!
Εμπιστευτείτε αυτούς που χόρεψαν μαζί μου να με κατηγορήσουν μόνο αυτοί, να είστε σίγουροι ότι τους έδωσα αφορμές και το έκαναν όσο ζούσα. Διότι όσοι γράφετε τώρα στο φβ δεν θα λέγατε τίποτα μπρος στον Τζιμάκο, ξέρετε ότι θα ξεμπρόστιαζε τι κρύβει η δημόσια ορθοτίλα σας με μισή τρίχα απ’ τα αστεία του. Γι αυτό και δεν σας αρκούν τα λίγα λάικ στο φβ αλλά μεταμφιεστήκατε σε Ελένη Λουκά και πήγατε μέχρι την κηδεία για να τον βρίσετε.https://www.youtube.com/watch?v=TbYCxEpyanY&feature=youtu.be
Όχι τίποτα άλλο αλλά στην ηλικία που είμαι εγώ και οι άνθρωποι που με αγαπάνε δεν θα καταλάβουν και τις βρισιές σας, τι σημαίνει σεξιστής ή αντισημίτης, να με βρίζατε κουμμουνιστή αυτό θα το καταλάβαιναν, βλέπετε στη σύγκρουση γύρω από το πτώμα του Τζιμάκου βλέπουμε την σύγκρουση του λόγου μιας παλιάς ριζοσπαστικής γενιάς με την νεότερη, σήμερα κυριαρχούν τα επιμέρους στοιχεία του κοινωνικού εποικοδομήματος, το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, η φιλοζωία, η χορτοφαγία, οι έμφυλες ταυτότητες, ο φασισμός μόνο σαν διαπροσωπική συμπεριφορά, ο υποτιθέμενος αντισημιτισμός, τα όπλα των σημερινών είναι στα gender studies, ενώ οι παλαιότεροι πάλευαν με τις μαρξιστικές σπουδές. Με το ακόμα ζωντανό αριστερό παρελθόν της χώρας, κάτι αδιάφορο στα τσογλάνια που τον κατηγορούν, συνδιαλεγόταν ο Πανούσης. Με νεκρούς της οικογένειας του στον Εμφύλιο αλλά και με τις εμπειρίες του από το χημείο του 79 εξηγείται ίσως το ότι έχει γράψει το Κατιούσα αλλά και τον Μπελογιάννη.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον χορό, πέρα από την σύμπτωση ότι ο Τζιμης Πανούσης είχε γεννηθεί στα Προσφυγικά της Λεωφ Αλεξάνδρας όπου έτυχε η πιο σοβαρή παράσταση μου; Ο χορός έχει φορτωθεί την ηλίθια άποψη ότι είναι αυτομάτως διεθνής γλώσσα, την επαναλαμβάνουν όλοι αυτάρεσκα λες και έτσι ανοίγονται στον κόσμο, έναν άλλο κόσμο πέρα απο εμάς, με αυτή δικαιολογούν την αποκοπή τους από το περιβάλλον που ζουν, εισάγουμε ονόματα ομάδων, τίτλους έργων, θεματολογία, δελτία τύπου και κυρίως σώματα. Το σώμα του Πανούση, καμιά σχεση με τα σώματα του ροκ, ήταν απόλυτα Ελληνικό, η γενειάδα και η κοιλιά του που μας ένωνε παππάδες, λήσταρχους και καπετάνιους, το πονηρό και ταυτόχρονα ντροπαλό γελάκι των γερόντων στα αποκριάτικα τραγούδια, η φωνή που χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες της ελληνικής γλωσσας για συνηχήσεις γινόταν αποκαλυπτική πολιτικά. Γι αυτό και όταν χάνουμε έναν άνθρωπο του χορού τις περισσότερες φορές χάνουμε ένα κομμάτι μιάς ατομικής σχέσης αλλά όταν χαθηκε ο Τζίμης Πανούσης χάσαμε ένα τμήμα της ζωής μας σαν χώρα.
Όταν πέθανε η Ντόρα Τσάτσου, η γυναίκα που καθόρισε τον σύγχρονο χορό στην Ελλάδα προσπαθώντας να του δώσει αυτόχθονη ταυτότητα, στην κηδεία της περνώντας ανάμεσα στον κόσμο ακούω μια φωνή να λέει: ναι αλλά και αυτή ήταν ..... αρνήθηκα από οργή να ακούσω παρακάτω. Η αποκαλυπτική ειρωνεία είναι ότι @ συγκεκριμέν@ είχε ευνοηθεί από την Ντόρα με τον τρόπο που της πρόσαπτε. Θα μπορούσα να παρέμβω και να το θυμίσω αλλά δεν το έκανα. Η διαφορά τους δεν ήταν στην συμπεριφορά, όπως και με τους φατσομπουκικους υβριστές του Πανούση η διαφορά είναι ανάμεσα στη τέχνη σαν πεδίο κατανάλωσης εισαγόμενων λέξεων, ιδεών, θεαμάτων και την τέχνη σαν καλλιέργεια τοπικών εντάσεων.


https://www.youtube.com/watch?v=lb01yW4GN7A

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου